ΜΙΣΕΛ

                  

Ένας ολόχρυσος ανοιξιάτικος ήλιος αγωνιζόταν να αγκαλιάσει με την λάμψη του κάθε τι που συναντούσε στο διάβα του .    Θα τα  κατάφερνε περίφημα βέβαια  αν δεν είχε να αντιμετωπίσει σήμερα  ένα παιχνιδιάρικο αεράκι που εδώ και λίγη ώρα προσπαθούσε επιτυχώς να του αποσπά τους στόχους του  κάνοντας τον να απογοητεύεται μα να μην το βάζει κάτω. Δυνάμωνε  τις ακτίνες του · σαν να ήθελε να εγκλωβίσει σε αυτές τα θύματα του , κατατροπώνοντας  τον άσπονδο εχθρό που άκαρδα τα έπαιρνε μέσα από τα χέρια του .Εν αγνοία τους συνένοχοι και τα αθώα  πετούμενα του ουρανού που τρεμόπαιζαν κάθε μικρό κλαράκι στο πέταγμα τους ψιθυρίζοντας δελεαστικά  μυστικά και συμπαρασύροντας το άπλετο φως του πάνω στα ανάλαφρα κύματα της γαλαζοπράσινης θάλασσας.  

Ο Μισέλ κατέβαζε αργά τα βλέφαρα προσπαθώντας να συγκρατήσει την ποσότητα της γαλάζιας θαλασσινής  δροσιάς που ατένιζαν τα γκριζογάλανα μάτια του. Ακούμπησε με τεντωμένες τις παλάμες τους κροτάφους του και τράβηξε τα ξανθά μαλλιά του πίσω στερεώνοντας τα με ένα λαστιχάκι σε μια αστεία ποντικίσια ουρά. Έριξε μια ευθεία ματιά στον γαλανό ορίζοντα , έλεγξε το πλακόστρωτο και από τις δύο πλευρές και ανασήκωσε το ψηλόλιγνο κορμί του ανόρεχτα από το παγκάκι. Γράπωσε με τα δυο του χέρια το καρότσι και το βλέμμα του , για μια ακόμη φορά, κόλλησε στα δάχτυλα του . Πάει καιρός τώρα που αυτά τα - κάποτε λεπτεπίλεπτα-  δάκτυλα  αγκάλιαζαν με απόλυτη αγάπη τον πρώτο και μοναδικό έρωτα της ζωής του , το βιολί του, χορεύοντας αναρίθμητα  μαγευτικά ταγκό με τις χορδές του. Το πρόσωπο του κατσούφιασε και μια μάσκα θλίψης στρογγυλοκάθισε πάνω του.

- Ποτέ δεν θα το ξεπεράσω! μονολόγησε αναστενάζοντας και συμπονώντας τον εαυτό του για την τραγική απώλεια των δύο δακτύλων του αριστερού του χεριού, του πολύτιμου αριστερού του χεριού! Στημένος σαν άγαλμα με το καρότσι στα χέρια κόλλησε το βλέμμα του εκεί , εστίασε στο μεγάλο κενό και το μυαλό του σαν κάμερα πρόβαλε σε επαναληπτική και αργή κίνηση την πρώτη φορά που το αντίκρισε Μια μόνιμη και επώδυνη επανάληψη που του ‘βαζε βαρίδια στην καρδιά και τον έδενε στην γη. Ένα δάκρυ κύλησε στο ηλιοκαμένο μάγουλο του. Ήταν πολύ νέος ακόμα στα χρόνια μα η ηλικία της ψυχής του τον έκανε να περπατά την ζωή  αργά και ανόρεχτα.

Η σκούπα περασμένη σ’ ένα σιδερένιο κύκλο του καροτσιού φάνταζε σαν σημαία στο κατάρτι του πλοίου του. Χρόνια τώρα οδοκαθαριστής στην παραλία ,πάνε – έλα , πέρα – δώθε , είχε γίνει ένα με το θαλασσινό τοπίο. Η μόνη παραφωνία στο μαγευτικό σκηνικό που ζωντάνευε σαν πίνακας ζωγραφισμένος σε καμβά δένοντας το δροσερό γαλάζιο της θάλασσας και το ήρεμο πράσινο των δέντρων · ήταν το μειδίαμα της απογοήτευσης που είχε καρφωθεί στα χείλη του. Το καρότσι –πλοίο του ξεκίνησε το γνωστό δρομολόγιο με τις υποχρεωτικές στάσεις στους κάδους απορριμμάτων . Πρώτα έπαιρνε τις γεμάτες σακούλες αντικαθιστώντας τες με καινούργιες και μετά σκούπιζε σχολαστικά τριγύρω ,κινήσεις μηχανικές που μπορούσε να τις κάνει και με κλειστά μάτια πλέον .

Κόντευε να φτάσει στην μικρή του όαση ,στον κήπο των ρόδων, πάντα σταματούσε εκεί, ήταν το αγαπημένο του λημέρι. Πλησίασε  στην ξύλινη είσοδο ,πάρκαρε το καρότσι δίπλα και κοίταξε προς τα αγαπημένα του ρόδα, όταν κάτι σαν να τον ξύπνησε από τον λήθαργο της ζωής του. Αυτό πού αντίκρισε τον έφερε ανατριχίλα , μια ενέργεια διαπέρασε τα κύτταρα του ,τόσο γνωστή αλλά μη προσδιορισμένη. Ένας μικροκαμωμένος άγγελος περίπου δέκα χρονών με ένα κατακόκκινο φόρεμα στεκόταν μπροστά από το αγαπημένο του παρτέρι με τις σωμών τριανταφυλλιές σε μια παράξενη επαφή που του θύμιζε παιδικό παραμύθι . Πλησίασε περισσότερο κυριευμένος από μια περιέργεια που του έκοβε την ανάσα . Ένας ξανθός χείμαρρος απλωνόταν πάνω στους παιδικούς εύθραυστους ώμους και πάνω τους ο ήλιος ζωγράφιζε χρυσά κοσμήματα .  Η ματιά του παρατήρησε την ηλικιωμένη κυρία που καθόταν σε ένα διπλανό πέτρινο παγκάκι αλλά ξαναγύρισε βιαστικά στο κορίτσι σαν κάτι  να τον μαγνήτιζε επάνω της. Δυο ροδαλά χεράκια αγκάλιαζαν με ασύλληπτη τρυφερότητα ένα μπουμπουκάκι .Τα δακτυλάκια  της εξερευνούσαν σπιθαμή προς σπιθαμή τα βελούδινα πέταλα του βοηθώντας την να ζωγραφίσει την εικόνα του στο μυαλό της . Έσκυψε πάνω του και ακούμπησε τα άλικα  χείλη της και  το απαλό της μάγουλο προσπαθώντας να νοιώσει την ομορφιά του ,το άρωμα του ,την μαγεία του! Ένα χαμόγελο ζωής άνθισε στα χείλη της τόσο δυνατό και ζωντανό ικανό να ισορροπήσει την έλλειψη της όρασης της .

-         Αυτό είναι ! φώναξε εκστασιασμένος .

-         Αυτό έψαχνα! ξαναφώναξε μαγεμένος από την αίσθηση ελευθερίας που γεννιόταν  μέσα του. Η ηλικιωμένη κυρία τον

                              κοίταξε παραξενεμένη ,η μικρή κούνησε το κεφαλάκι της   δεξιά- αριστερά   αναζητώντας την πηγή της φωνής που την απέσπασε από

                              την γλυκιά γεύση της στιγμής..                                                                                                                                                        

                             

                  Ασυναίσθητα ο Μισέλ  έφερε τα δάκτυλα  μπροστά στα μάτια του, κοίταζε μια τα δάκτυλά του ,μια τα κλειστά βλέφαρα της ζωής που χόρευε απέναντι του και τον καλούσε ανυπομονώντας  να χορέψει μαζί της. Η μαγεία ήταν διάχυτη! Τον περιέλουσε με τις ακτίνες του εσωτερικού φωτός εξαφανίζοντας όλες τις σκιές του παρελθόντος      που ορθώνονταν σαν γκρίζοι πύργοι και τον φυλάκιζαν μέσα τους,  καθιστώντας τον ανίκανο για οποιαδήποτε απόλαυση.

                  Σαν ανεξίτηλη πένα διέγραψε την τραγωδία του και χάραξε νέους δρόμους.

                 Στο τέλος υπέγραψε « Ζωή  , δώρο Θεού .»                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                               

                                      

                        

Η ΕΞΕΛΙΞΗ

       Ο άνθρωπος βιώνει την ζωή μέσα από τις αντιδράσεις ,τις γνώμες ,τις αρνήσεις ,τις συμφωνίες ,τις απόψεις ,τα συναισθήματα,τις πράξεις των αναπόφευκτα συνδεδεμένων ατόμων γύρω του ,είτε στο οικογενειακό περιβάλλον είτε στο εργασιακό είτε στην διασκέδαση του , στο δρόμο που περπατά. Ακόμα και στο πιό μοναχικό σημείο , αυτό του δωματίου του το μυαλό του επαναξετάζει γεγονότα ,στιγμές που τον έκαναν να χαρεί ,να λυπηθεί ,να πονέσει ,να αισθανθεί αγγαλίαση ,να προβληματιστεί ,να θυμώσει με τους άλλους ,με το εαυτό του ,να απογοητευτεί από συμπεριφορές διπλανών αλλά και δικές του ,να αγαπήσει , να απορίψει , να εγκρίνει και να ξανασχηματίσει έναν καινούργιο τύπο συμπεριφοράς του.Αυτή είναι μια καθημερινή διαδικασία συνειδητή ή ασυνείδητη .Κάθε στιγμή της ζωής του είναι μια εν δυνάμει στιγμή αλλαγής ,μετατροπής που βασίζεται στις ενεργειακές καταστάσεις που βιώνει είτε έξω από το σώμα του είτε μέσα στο μυαλό του .Μετά από την επεξεργασία αυτή έχει στα χέρια του τον καινούργιο εαυτό του μεταλλαγμένο λίγο ή πολύ , προχωρώντας  προς τα εμπρός ή  επιστρέφοντας  σε μια προηγούμενη πιό αναπαυτική θέση για την ψυχή του  προσωρινά ή μόνιμα . Ετοιμάζει τα  όπλα-συμπεριφορές με τα οποία κρίνει ότι θα αντιμετωπίσει τις επιθέσεις-καταστάσεις που του συμβαίνουν.   Αυτά τα όπλα -συμπεριφορές έχουν σκοπό την στοχοποίηση του εαυτού του στο περιβάλλον του . Χρησιμοποιεί  ποικίλους τρόπους για να γίνει το επίκεντρο του ενδιαφέροντος ,να ανακυκλώσει ενεργειακά πεδία τα οποία  θα του γεννήσουν νέο υλικό για ολοκαίνουργιες ανακαλύψεις του εσωτερικού του κόσμου , νέους γαλαξίες στις αντίληψεις του, θαυμαστά άστρα στις αγάπες του .  Τρόπους χαράς-πρόοδος,τρόπους λύπης-ατυχήματα,τρόπους επώδυνους-αρρώστιες,τρόπους ανάγωγους-κακή συμπεριφορά ακόμα και  τρόπους τραγωδίας-κακουργήματα .Μέσα από όλους αυτούς  προσπαθεί να αναγνωρίσει την ύπαρξη του ,να την εξελίξει και να την οδηγήσει εκεί που η ελεύθερη βούληση που του χαρίστηκε, αποφασίσει.                            

ΟΙ ΠΟΡΤΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Ολοι οι άνθρωποι αντιλαμβανόμαστε τα συμβάντα γύρω μας μέσω τριών εισόδων.Μία της λογικής ,μία της καρδιάς και μία του στομαχιού , και για τα τρία πρέπει να υπάρχει και η ανάλογη πόρτα από όπου θα μπορέσουν να εισέλθουν οι εικόνες , οι λέξεις, οι ήχοι, οι έννοιες,οι τροφές ,οι γεύσεις, οι ιδέες ,τα συναισθήματα .Η πόρτα του στομαχιού μας χορηγήθηκε αυτόνομα από την ίδια την φύση ,οι πόρτες όμως της λογικής και της καρδιάς πρέπει να κατασκευασθούν από εμάς τους ίδιους με πολύ μεράκι και αρκετό κόπο και συντηρούμενες σε καλή κατάσταση εφ΄όρου ζωής. Η πιό συχνά ανοιγόμενη είναι η κατά συνήθεια ασυνείδητη πόρτα του στομαχιού, από μέσα της διέρχονται οι κατ΄ εξοχήν δικαιούχοι δηλαδή οι τροφές αλλά και ένα πλήθος ουσιών διαφορετικής φύσεως και διαφορετικών προορισμών που δυστυχώς καταλήγουν στο σημείο εξόδου των περιτωμάτων ανεξαρτήτως της ποιότητας ή της αξίας των. Η αμέσως επόμενη είναι η πόρτα της λογικής την οποία αρκετοί άνθρωποι έχουν καταφέρει να την κατασκευάσουν και να απολαμβάνουν την άρριστη λειτουργία της στην καθημερινότητα της ζωής και εκτιμώντας την να φροντίζουν να την συντηρούν με συνέπεια. Τελευταία και ξεχαρβαλομένη είναι η σημαντικότερη πόρτα για την ποιότητα και την εξέλιξη της ζωής του ανθρώπου ,η πόρτα της καρδιάς. Σε κάποιους ανύπαρκτη. σε μερικούς διακοσμητική, στους πιό πολλούς σκουριασμένη από την αχρησία που όταν προσπαθούν να την ανοίξουν τρομάζουν από τους τριγμούς της και την κλείνουν βιαστικά όπως όπως και σε πολύ λίγους ,εξαιρετικά λίγους θα την δείς καλογυαλισμένη ,φρεσκοβαμμένη ,με μεντεσέδες και πόμολο να αστράφτουν και να γυαλοκοπούν από την διάθεση αυτών των ανθρώπων να βλέπουν με τα μάτια της καρδιάς τους , να ακούν με τα αυτιά της , να οσφραίνονται και να γεύονται με τα αισθητήρια της ,να νοιώθουν με τους κτύπους της τις καρδιές των αγαπημένων τους προσώπων. Για αυτούς δεν νοείται αγάπη χωρίς την πόρτα της καρδιάς , δεν νοείται ανθρωπιά ,δεν νοείται ευθυκρισία , δεν νοείται σύνεση του λόγου ,δεν νοείται ζωή με συνείδηση με απότερο στόχο τον εξανθρωπισμό του ανθρώπου.

ΥΠΟΜΟΝΗ

Η υπομονή είναι δύσκολο επίτευγμα για τον άνθρωπο , όχι τόσο αυτή καθ' εαυτή όσο το να διακρίνει κάποιος πότε χρειάζεται να την εφαρμόσει και να χαλιναγωγήσει το θηρίο της ανυπομονησίας μέσα του.Η χαλιναγώγηση μπορεί να γίνει μόνο με λογικούς συνειρμούς οι οποίοι καταφέρνουν να δαμάσουν το θηρίο και να το εξημερώσουν καθιστώντας τον νου θηριοδαμαστή των ζωώδων ενστίκτων και φυσικά κυρίαρχο της ζωής μας!

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να προσφέρεις τον εαυτό σου όπου κρίνεις αναγκαίο.Και μπορείς να το κάνεις με αμέτρητους τρόπους , σε αμέτρητους ανθρώπους, σε άπειρες καταστάσεις με μια και μόνη δύναμη , την αγάπη .

ΖΩΗ

H ζωή είναι το δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο. Το πως θα την αξιολογήσει ο καθένας μας είναι και η ποιότητα που θα απολαμβάνει στην καθημερινότητα του. Από το πιό μικρό συμβάν έως το πιό μεγάλο που έρχεται στο δρόμο μας τυχαία ! ή προγραμματισμένα ακτινοβολεί η αγάπη και η φροντίδα Του, κι όσο εμείς το αντιλαμβανόμαστε αυτό και το εκτιμάμε συνειδητοποιώντας το, τόσο τα καλά πολλαπλασιάζονται είτε αυτά είναι ευχάριστες στιγμές χαράς , είτε είναι δύσκολες , μέσα από τις οποίες παρέχονται τα μαθήματα συμπεριφοράς και αντίληψης του πως πρέπει να ζει ο άνθρωπος για να αποκαλείται ΑΝΘΡΩΠΟΣ! Σε κάθε λεπτό της ημέρας μας μας δίνετε η καθοδήγηση προς την χαρά φτάνει να στραφούμε προς την πηγή της!να μην μείνουμε μόνο στο περιτύλιγμα του κουτιού < συμβάν > μα να ψάξουμε πιο μέσα.....γιατί μέσα υπάρχουν πολλα ακόμα μικρότερα κουτιά με πολυτιμότερη αξία από το εξωτερικό...Λατρεύω το ψάξιμο είναι μια διαδικασία πολλές φορές επώδυνη αλλά ουδέποτε δεν σε αφήνει χωρίς θησαυρό ,από αυτόν που δεν χάνεται ,δεν κλέβεται παρά γίνεται ο σπόρος για νέες σοδιές.....

ΑΓΑΠΗ

Η αγάπη είναι το πολυτιμότερο δώρο που χαρίζει ο Θεός στον άνθρωπο! Η αγάπη είναι η ανοιχτή πόρτα για το δρόμο προς την βασιλεία του! Όποιος την φιλοξενεί στην καρδιά του πρέπει να γνωρίζει ότι τρέφεται με ενέργεια εξ ουρανού δηλαδή ΦΩΣ ,με καθάριο νερό δηλαδή ΑΛΗΘΕΙΑ ,με γλυκειά μουσική δηλαδή ΑΡΜΟΝΙΑ ,με όμορφα λόγια δηλαδή ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ,και τότε ανθίζει ,μοσχοβολάει, λάμπει και παρασύρει στην πορεία της πρός τα πάνω συνειδητές και ασυνείδητες ψυχές μεταμορφώνοντας τες σε ετερόφωτα αστεράκια προσωρινά . Όμως η μαγική αστερόσκονη μπορεί να βρεί εύφορο έδαφος και να το μεταλλάξει προετοιμάζοντας το να δεχτεί το πολυτιμότερο δώρο του Θεού την ΑΓΑΠΗ!!!!!